O co chodzi w tym slapsticku?

[jupix]

Wczoraj po obejrzeniu tego zacząłem się zastanawiać na czym polega fenomen slapsticku. Ja nigdy nie widziałem w tym powodów do śmiechu. I szczerze bardziej kibicowałem Tomowi niż Jerremu, Kojotowi niz Strusiowi, Donaldowi niż wiewiórkom, a Bugsa wprost nie znosiłem. A slapstick z udziałem żywych aktorów przyprawia mnie po prostu o ból brzucha.
To jest także mój problem z filmem Zaplątani, w którym Flynn i Koń są w stanie przeżyć upadek z ogromnej odległości, a potem grozi mu śmierć?
Jedyny slapstick, który potrafi mnie rozśmieszyć to Goofy, który po pierwsze najczęściej sam jest sobie winien, po drugie mimo wszystko uśmiech nie schodzi z jego twarzy, a widz nie jest w stanie uwierzyć, że bohater czuje jakikolwiek ból.

[jupix]

Nie będę ukrywał, że trochę zaskoczyło mnie brak jakiegokolwiek odzewu...
Zwłaszcza ze strony Maćka! w którego komiksach slapstick jest jedną z ważniejszych cech.

[kuperkowo]

I szczerze bardziej kibicowałemk Tomowi niż Jerremu, Kojotowi niz Strusiowi, Donaldowi niż wiewiórkom, a Bugsa wprost nie znosiłem.

Ja natomiast bardziej Bugsowi i Dodgerowi, bo obaj byli przebieglejsi od swoich rywali i do tego śmieszni (,,Co jest, doktorku'' ).
Nie lubię jak w bajkach wszyscy spadają z dużej odległości, wybuchają i nic im się nie dzieję, ale akurat w Króliku Bugsie mnie to nie przeszkadzało (w Kaczorze Donaldzie,Myszce Miki i Goffiemu też).
Kiedyś po prostu bajki były robione dla trochę starszych ,,dzieci'' i stąd moim zdaniem slapsticki.
Nie lubię na przykład tych nowych japońskich bajeczek gdzie są jakieś potworki, walki, mangi, anime i tym podobnych podejrzanych wynalazków , które nagmninnie epatują agresją(choć są oczywiście wyjątki). Niestety co raz więcej jest takich bajek i na niektórych kanał (np. Cartoon Network) stanowią większość kreskówek. Porównajcie sobie choćby stare polskie bajki (Miś Uszatek,Bolek i Lolek,Reksio,Przygód kilka wróbla ćwirka, Przygoda kotaa Filemona itp.) jak mało w nich agresji, choć występują też czarne charaktery i to, że nie ma w ogóle przeklestw. Reasumując: Slapsticki mogą być, ale z umiarem.

[LuckyStr1ke]

tez sie zastanawiam na czym dokladnie polega tego fenomen..

[Semmko]

Jeżeli chodzi o Flynna i Konia (a właściwie Juliana i Maximusa ), to oczywiście nie jest dobrze, że dochodzi do sytuacji, w której mniejsze niebezpieczeństwo jest o wiele groźniejsze, niż większe (sprzeczność logiczna i zepsucie nastroju), ale to jest efekt urywkowego zastosowania slapsticku, kiedy to z konieczności muszą zostać nagięte lub zawieszone czy to prawa fizyki, czy też twarde stąpanie po ziemi (jak na bajkę). Czasem można to podarować, ale czasem... no właśnie, mnie boli Dzwonnik z Notre Dame, a konkretnie scena, w której Esmeralda usiłuje uciec ludziom Frolla. Bo nagle film staje się z lekka bezmyślny. To, chyba, jest właśnie problemem slapsticku – jeżeli przedstawia się „gonitwę” w taki sposób, aby widz czerpał satysfakcję z samego tylko faktu zintensyfikowania akcji i wyolbrzymienia pewnych elementów, to... jest to atak na intelekt i godność tego widza. Ogłupia się go, wmawiając, że coś jest fajne, gdy nie jest. Dlatego dowcip slapstickowy należy stosować z wyczuciem. Dla przykładu, nigdy nie odczuwałem żadnego dyskomfortu, oglądając Kevina samego w domu. A wiele już świąt bożonarodzeniowych przeżyłem. Ale i kreskówki mają swoich godnych przedstawicieli, choćby Różową Panterę czy Kojota i Strusia. I właśnie o Kojocie w pierwszej chwili pomyślałem, ponieważ... to jest postać dla ludzi, którzy już w swoim życiu coś przeżyli i oglądają wręcz pobożne starania Wilusia z perspektywy własnych doświadczeń. Schemat odcinków prosty, ale bardzo dobrze skonstruowany (nie ma bezmyślności).

[jupix]

A co sądzicie o tym filmiku który podałem w pierwszym poście?

[kuperkowo]

Mało śmieszny.

[Semmko]

Na początek trzy fakty:
– gdy obejrzałem filmik drugi raz, spodobał mi się bardziej
– głos Exterminatorowi podkłada Jim Carrey
– gdyby to była czyjaś praca dyplomowa, to oczywiście zasługiwałaby na 6.0

(Co do faktu pierwszego – wiadomo powszechnie, że rzeczy, które już znamy, podobają nam się bardziej. Ale okazuje się, podobno, że jest to nie tylko kwestia reakcji psychicznej, ale również zmian na poziomie fizjologicznym w mózgu. Przynajmniej w przypadku wielokrotnego powtarzania danych treści.)

Zasadniczo slapstick jako rodzaj komedii sam w sobie chyba nie jest zły. Problematyczny z perspektywy odbiorcy staje się dopiero wtedy, gdy wprowadza się do niego mniejszy lub większy poziom cwaniactwa, o którym pisałem w poprzednim poście. Klasyczne krótkometrażówki disnejowskie zawierają wiele elementów przerysowanych czy wyolbrzymionych, a nie przeszkadza nam to, przeciwnie, uważamy to raczej za ich cechę wyróżniającą, pozytywną, charakterystyczną. Charakterystyczną dla rodzaju – krótkich, zabawnych filmów animowanych. Ale spod znaku Disneya, ponieważ im dalej od niego, tym mniej przyjazne i miłe (autentycznie zabawne) są te produkcje. I to jest jeden z powodów, dla których siedzimy tu, a nie na forum jakiejś innej wytwórni.

Slapstick zapewnia dynamikę i zwroty akcji. To jest ważne dla najmłodszych odbiorców. Ponadto posługuje się niedorzecznością, która może wręcz bawić. W to właśnie celuje Maciek (sceny, które są tak absurdalne, że aż śmieszne), dlatego słusznie z jego twórczością to skojarzyłeś.

W gruncie rzeczy temat jest poważny, bo nie chodzi tu wyłącznie o rodzaj komedii, ale o ludzkie wnętrze. Chorobą zawodową komików są problemy psychiczne (depresje, uzależnienia, samotność, a czasem coś gorszego). To już nie są żarty. Dlatego ja osobiście odrzucam pewien rodzaj rozrywki czy humoru na rzecz czegoś innego. Takie filmy, jak Pocahontas czy Król Lew mnie leczą, a takie, w których występuje np. Jim Carrey raczej popychają w złą stronę. Z całym szacunkiem dla niego jako człowieka, doceniając jego dokonania aktorskie i profesjonalizm (czy wręcz kunszt) oraz oczywiście nie umniejszając niczego wspaniałemu filmowi z jego udziałem pod tytułem Maska.

Poziom wykonania The Itsy Bitsy Spider jest wysoki, gagi, jak na rodzaj stylistyki, stosowne i trafiające (np. scena, w której nauczycielka gry na fortepianie wyjmuje z szafy broń i przyłącza się do Exterminatora). Całość zręcznie utrzymana w konwencji slapsticku. Ale duszy czemuś takiemu nigdy nie oddam.